ยินดีต้อนรับสู่ บ้านดงบัง

         บ้านดงบัง หมู่บ้านผมเพิ่งจะเริ่มบูมในระยะเวลาช่วง 10 ปีที่ผ่านมา  หากท่านที่เป็นสายต้นไม้ดอกไม้ประดับภายนอก จะรู้จักกันดี เพราะที่นี้ มีต้นไม้ให้เลือกสรรมากมาย ในราคาขุดจากสวนเลย ไม่แพงแถมคุณภาพดี แต่รู้มั้ยว่า กว่าจะได้เป็นหมู่บ้านไม้ดอกไม้ประดับแห่งนี้ ต้องผ่านอะไรมาบ้าง    
         แต่ก่อน หมู่บ้านผม เดิมยังเป็นถนนลูกรัง ดินแดงๆ นั่งรถไปโรงเรียนทีต้องมีฝุ่นเกาะหัวทุกวัน สองข้างทางมีต้นไม้ใหญ่รกทึบ จึงเป็นชื่อหมู่บ้านว่า ดงบัง เพราะต้นไม้ใหญ่มันบังไปหมด จากหน้าถนนทางหลวง 33 ถึงบ้านผม กินเวลากว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะลุยถนนโลกพระจันทร์เข้ามาถึงบ้านได้ ในระยะแค่ 2 กิโลเมตรกว่าๆ    
         แต่เดิมคนในหมู่บ้าน ได้ปลูกไผ่ขาย ตามคำขวัญจังหวัดปราจีนบุรีเลย ไปทางไหนก็มีแต่สวนไผ่ แต่เนื่องจากมันขายยาก พ่อผม ก็เลยเปลี่ยนมาปลูกมานาวขาย โค่นไผ่ทิ้ง เพื่อทำสวนมันาวขนาด 10 ไร่ เพราะเห็นว่าราคามะนาวตอนนั้นค่อนข้างดี แต่ที่ไหนได้ มันปลูกยาก ให้ลูกก็ยาก แถมน้ำก็น้อย ด้วยความที่ไม่ถนัด เลยตัดสินใจ เลิกทำมะนาว แล้วหันมาปลูกสวนผลไม้แทน โดยแรกเริ่มมี ขนุน ชมพู่ มะละกอ หรืออะไรก็ตามแต่ที่ปลูกได้ในบ้านของเรา แต่แล้วก็ใช่ว่าจะขายดี โดนกดราคามาก แมลงก็บินมาตอมมากินผลผลิตเยอะ และไม่ใช่หมู่บ้านหลักที่ขายพืชผลทางเกษตรทำให้หาตลาดยาก ต้องไปฝากขายกับหน้าร้านอื่นโดยโดนกดราคาอีก    
         ลุงผมได้ไปเที่ยวมา ที่ไหนผมก็จำไม่ได้ ได้ลองซื้อต้นกล้ามาประมาณ 100 ต้น เป็นกล้าโมก ตอนนั้น คนในหมู่บ้านก็แปลกใจ ว่า จะขายให้ใคร ปลูกผลไม้เสียยังดีกว่า ขายไม่ออกก็กินเองได้ แต่พอลุงปลูกจนต้นโต สูงงาม บวกกับลุงเป็นคนกว้างขวาง พอมีคนมาซื้อ แทบจะเหมาสวน ลุงก็เลยเพิ่มจำนวน ปลูกแล้วปลูกอีก จนคนในแถบๆนั้น ต่างก็สนใจ แล้วหันมาปลูกตามบ้าง บ้านใครมีพื้นที่ติดถนน ก็เอามาวางขายหน้าบ้าน จนขายดิบขายดี ขายกันได้ทั้งหมู่บ้าน แต่พอสินค้ามีมากเกิน ความต้องการลดลง จึงมีการตัดราคาเพื่อให้ขายได้ ราคาจึงถูกลงมาก พอคนอื่นๆเห็นว่าขายไปก็ไม่ได้กำไร จึงเริ่มหาต้นไม้อื่นๆเข้ามาขาย พอมีต้นไม้หลากหลายประเภท จก็ได้กลายเป็นหมู่บ้านไม้ดอกไม้ประดับ คนที่อยู่ถินใกล้เคียง ก็หาติดต่อ ขอเช่าทำเลในการค้าขายติดถนน จากเดิมมีไม่กี่แผง ก็กลายเป็นหลายร้อยแผงอย่างรวดเร็ว    
         ในขณะเดียวกัน โรงพยาบาลเจ้าพระยาอภัยภูเบตร ได้ให้เงินทุนหมู่บ้านดงบังมาเพื่อพัฒนา และหาพื้นที่เพาะปลูกสมุนไพร จึงได้กลายเป็นหมู่บ้านสมุนไพรในช่วงระยะเวลาเดียวกัน เพื่อเพาะปลูกสมุนไพรไทย และส่งวัตถุดิบเพื่อเป็นยาสมุนทรไพรไทยดังไกลระดับประเทศและระดับสากล ณ ปัจจุบัน    
         ตอนนี้ ผมู่บ้านผมก็เลยมีแผงไม้ หลากหลายชนิด เหมาะสำหรับคนอยากมาซื้อเพื่อไปจัดสวนเอง หรือจะรับไปขายต่อทำกำไร สร้างรายได้ให้กับคนในชุมชน เกิดการจ้างงาน ร้านค้าขายของก็เกิดขึ้นเป็นดอกเห็ด และเริ่มมีเทศกาลประจำปี ซึ่งก็คือ สงกานต์บ้านดงบัง มีจะมีการเล่นสาดน้ำประจำปีคนหลายหมื่นคน และมีชื่อเสียงพอประมาณในระดับประเทศ    
         ขอต้อนรับสู่บ้านดงบัง หมู่บ้านที่มีเรื่องราวมากมาย จนกลายเป็นแหล่งต้นไม้ดอกไม้ประดับระดับประเทศ