ต้นบุหงาลำเจียก ไม้ดอกหอมโบราณ

ต้นบุหงาลำเจียก
ชื่อวิทยาศาสตร์ Goniothalamus tapis Miq.
ชื่อท้องถิ่น จิโนเก๊าะ (มลายู ปัตตานี)/ นาระ (ปัตตานี)
ชื่อวงศ์ ANNONACEAE วงศ์กระดังงา
ลักษณะวิสัย
ไม้ยืนต้น ขนาดเล็ก ต้น สูง 2-5 ม. เปลือกต้นหนาและฉ่ำน้ำ เปลือกมีกลิ่นฉุน แตกกิ่งก้านน้อย ใบ เป็นใบเดี่ยว ออกเรียงสลับ เป็นรูปรีแกมรูปใบหอก ปลายใบแหลม โคนใบป้าน ดอก ออกเป็นดอกเดี่ยวหรือคู่ตามซอกใบ กลีบเลี้ยงสีเขียว มีแถบสีม่วงแดง รูปไข่ ปลายแหลมและมักกระดกขึ้น กลีบดอกเรียงเป็น 2 ชั้น กลีบชั้นนอกหนา รูปหอก โคนกลีบคอด ปลายกลีบแหลม ขอบกลีบชั้นในประกบกันเป็นแท่งสามเหลี่ยม ดอกอ่อนจะเป็นสีเขียว เมื่อบานเต็มที่จะเปลี่ยนเป็นสีขาวนวลเกือบเหลือง หรือสีขาวปนชมพู ดอกบานเต็มที่เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 1.5-2.0 ซม. กลิ่นหอมแรง ผล เป็นกลุ่มมีผลย่อย 6-14 ผล รูปกลมรี ผลอ่อนสีเขียว เมื่อผลแก่หรือสุกจะเป็นสีม่วงเกือบดำ
สภาพนิเวศ ร่มรำไร
สภาพนิเวศวิทยา
พบเฉพาะถิ่นทางภาคใต้ของประเทศไทย พบขึ้นตามป่าดิบชื้นที่ความสูงตั้งแต่ 30-300 ม. ขึ้นไป จากระดับทะเลปานกลาง
ถิ่นกำเนิด
ภาคใต้ของประเทศไทย
การกระจายพันธุ์
บริเวณมาเลเซีย เกาะบอร์เนียว เกาะสุมาตรา
การปลูกและการขยายพันธุ์
ขยายพันธุ์โดยการเพาะเมล็ดและตอนกิ่ง
ระยะเวลาการติดดอก
ออกดอกเกือบทั้งปี มีดอกดกระหว่างเดือน กรกฎาคม-ตุลาคม แก้ไขข้อมูลเมื่อ 22 Feb 24 08:44