จำหน่ายต้นไผ่ กล้าและกิ่งพันธุ์ไผ่ สอนการเพาะปลูกและสรรพคุณที่เป็นประโยชน์
- ต้นไผ่เป็นพืชผลัดใบ หากปลูกต้นไผ่เป็นจำนวนมากเศษใบไม้ของใบไผ่จะร่วงหล่นตามพื้นค่อนข้างเยอะ
- กอไผ่เวลาที่ขึ้นซ้อนกันเป็นจำนวนมาก จะเป็นที่อยู่ของสัตว์มีพิษ
- หากเราปลูกต้นไผ่แล้วไม่ดูแลตัดกิ่งตกแต่งกิ่งให้มีความสวยงามเป็นระเบียบเรียบร้อยก็จะเป็นแหล่งเพาะพันธุ์หรือแหล่งซ่องสุมของสัตว์มีพิษ
- ต้นไผ่มีความทนทานมาก ขุดถอนรากถอนโคนก็ไม่ค่อยจะยอมหลุดออกไปง่าย ๆ ถอนไปแล้วไม่นานก็โตขึ้นมาอีกเรื่อย ๆ ต้องหมั่นถอนกันบ่อย ๆ
- ปลูกเพื่อสร้างแนวรั้ว
- ปลูกเป็นไม้ประดับสวนภายในบ้านให้ความร่มรื่น
- ปลูกเป็นแนวกันแดดกันลมให้กับสวนผักสวนผลไม้ ที่ไม่ชอบแดดจัด
- ลำต้นนำไปแปรรูปใช้งานได้อย่างหลากหลาย เช่น ทำบันได โป๊ะ หลักไม้สำหรับเพาะเลี้ยงหอยแมลงภู่ ทำกระดาษ เครื่องจักสาน และใช้ทำเฟอร์นิเจอร์
- หน่อไม้นำไปบริโภคสดหรือแปรรูปเป็นหน่อไม้ดองได้
เตรียมต้นพันธุ์ไผ่หลอดที่สมบูรณ์แข็งแรง นำมาปลูกลงในดินที่เตรียมไว้ ขุดหลุมขนาด 30*30*50 เซนติเมตร ต่อ 4-5 ต้น รองก้นหลุมด้วยปุ๋ยคอก ปลูกในช่วงแรกต้องดูแลรดน้ำให้เพียงพอ เมื่อต้นเจริญเติบโตให้ลดการให้น้ำ ไม่ต้องดูแลรักษามาก ปล่อยให้เติบโตตามธรรมชาติ
ชื่อวิทยาศาสตร์ไผ่เหลือง : Bambusa vulgaris Schrad
ชื่อภาษาอังกฤษไผ่เหลือง : Common Bamboo, Yellow Bamboo
ชื่ออื่นๆ : ไผ่หลวง, ไผ่ซางคำ, จันคำ, ไผ่จีน, ไผ่รีไช
ลำต้นไผ่เหลือง : เป็นไม้ล้มลุก แตกต้นเป็นก่อห่าง ไม่เป็นพูพอนสูง ลำต้นทรงกระบอกกลวง ตั้งตรง แตกกิ่งก้านตั้งแต่ระดับล่าง แตกกิ่งน้อย ไม่มีหนาม บริเวณข้อกิ่งออกเป็น 3 กิ่ง โดยกิ่งตรงกลางใหญ่กว่ากิ่งด้านข้าง ผิวลำต้นมีสีเหลืองสด และมีแถบสีเขียวพาด 1-4 แถบ ตามความยาวของปล้อง หน่อใหญ่ ปลายหน่อแหลม โคนกาบหุ้มหน่อมีสีเหลือง ปลายกาบมีสีเขียว มีขนสีน้ำตาลเข้มปกคลุม ส่วนเนื้อหน่อมีสีขาว
ใบไผ่เหลือง : เป็นใบเดี่ยวออกตามปลายกิ่ง รูปใบหอก ก้านใบสั้น แผ่นใบ และขอบใบเรียบ โคนมใบเป็นรูปลิ่ม ปลายใบแหลม แผ่นใบสีเขียว เส้นกลางใบสีเหลือง ก้านใบสีเขียว มีกาบสีเหลืองหุ้มบริเวณข้อก้านใบ
ดอกไผ่เหลือง : ออกเป็นช่อที่ปลายกิ่ง ดอกสีขาว
การเพาะเมล็ด การตอนกิ่ง การปักชำต้น และการแยกเหง้า
ปลูกได้ในดินทุกชนิด ต้องการน้ำปานกลาง ชอบแดดจัด ทนแล้งได้ดี
- นิยมปลูกประดับตามสวน ปลูกในกระถาง หรือปลูกตามแนวรั้ว
- สามารถนำมาทำเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ
- หน่อใช้ประกอบอาหาร
ต้นไผ่สีทองเป็นไม้มงคล ควรปลูกทางทิศตะวันออก ซึ่งสีเหลืองทองสื่อถึงเงินทองและความรุ่งเรือง เชื่อว่าช่วยนำความผาสุกมาให้แก่ครอบครัว รวมถึงช่วยให้โชคลาภ และเงินทองไหลมาเทมา
- เตรียมต้นกล้าสูงประมาณ 50 เซนติเมตร
- เตรียมพื้นที่โดยการไถกลบหน้าดินทิ้งไว้ประมาณ 2 อาทิตย์ แล้วไถกลบอีกครั้ง
- ขุดหลุมปลูกลึก 25 เซนติเมตร ระยะห่างในการปลูก 4*4 เมตร นำต้นกล้าลงหลุม แล้วกลบดิน รดน้ำทุกวันจนครบ 2 อาทิตย์ หลังจากนั้นรดอย่างน้อย 2 ครั้ง/สัปดาห์
- เมื่อครบ 3 อาทิตย์ ใส่ปุ๋ยสูตร 46-0-0 ต้ละ 1 กำมือ หว่านรอบๆ ต้น และใส่ทุกๆ 15 วัน จนกระทั่งเก็บผลผลิต
- ไผ่อายุ 7 เดือน ควรตัดแต่งกิ่งและลำต้นที่เล็กออก แล้วพรวนดินให้ทั่วรอบกอ ใส่ปุ๋ยคอกหรือปุ๋ยหมัก กอละประมาณ 5 - 10 กิโลกรัม
- ไผ่อายุ 8 เดือนขึ้นไป จะสามารถให้หน่อไผ่และเพิ่มจำนวนต้นในแต่ละกอ เพื่อจะได้ปริมาณจำนวนต้นไว้ผลิตหน่อในฤดูต่อไป ถ้ากอไหนมีต้น 4 ลำขึ้นไปสามารถเก็บหน่อไผ่ได้ ถ้ามีน้อยกว่าอย่าเพิ่งตัดหน่อ หน่อไผ่พ้นขึ้นมาจากดินประมาณ 4-6 วัน จะมีขนาดประมาณ 40-50 เซนติเมตร จึงจะสามารถตัดได้ มีขนาดพอดีไม่แก่เกินไป
- ไผ่อายุ 2 ปี ต้องตัดต้นที่แก่และชิดกันออก ให้แต่ละกอเหลือจำนวนต้นอยู่ประมาณไม่เกิน 12 ต้น
- หลังจากนั้น ควรตัดแต่งกิ่งทุกปีปีละ 1 ครั้ง ในช่วงเดือนธันวาคม-มกราคม หลังจากตัดแต่งกิ่งแล้วควรใส่ปุ๋ยคอกหรือปุ๋ยหมัก กอละประมาณ 15-20 กิโลกรัม แล้วรดน้ำทันที
1. ไผ่ตงดำ ลำต้นจะมีสีเขียวเข้มอมดำ ใบมีสีเขียวเข้ม หนาใหญ่ และมองเห็นร่องใบชัดเจน ให้หน่อมีคุณภาพ หน่อมีขนาดปานกลาง มีรสหวานกรอบ เนื้อเป็นสีขาวละเอียดและไม่มีเสี้ยน นิยมปลูกเพื่อผลิตหน่อและทำตงหมก มีชื่อเรียกโดยทั่วไปว่า "ไผ่ตงหวาน"
2. ไผ่ตงเขียว ลำต้นมีขนาดเลฌกแบะสั้นกว่าไผ่ตงดำ ลำต้นสีเขียว เนื้อไม้บาง ไม่ค่อยแข็งแรง ใบมีขนาดปานกลาง บาง และสีเขียมเข้ม จับแล้วไม่สากมือ หน่อมีรสาติหวานอมขื่นเล็กน้อย เนื้อเป็นสีขาวอมเหลือง ทนต่อสภาพแห้งแล้งได้ดี
หลอดไม้ไผ่เป็นวัสดุที่นิยมใช้ในการสร้างหลอดดูดน้ำเพราะมีคุณสมบัติที่เหมาะสม ไม่มีหนามและเป็นวัสดุธรรมชาติ ทำให้เป็นทางเลือกที่ดีในการลดการใช้หลอดพลาสติก และช่วยลดภาวะโลกร้อนได้
1. เตรียมไผ่หลอดอายุประมาณ1 ปี ตัดเป็นลำ
2. นำไม้ไผ่ไปรมควัน
3. ตัดตามขนาดที่ต้องการ
4. ขัดให้เรียบแล้วทำลวดลายตามความต้องการ
- ไผ่สีทองมีลำต้นเล็กกว่าไผ่เหลือง
- ไผ่สีทอง มีลำต้นเพลา และตรงกว่า ไผ่เหลือง
- ไผ่สีทองมีใบขนาดใหญ่กว่า ไผ่เหลือง
- ไผ่สีทองแตกหน่อเป็นลำต้นชิดกันกว่า ไผ่เหลือง
- ไผ่สีทองไม่แตกกิ่งที่โคนต้น แต่จะแตกกิ่งตั้งแต่บริเวณกลางลำต้นถึงปลายยอด ส่วนไผ่เหลือง แตกกิ่งตั้งแต่ช่วงล่างของลำต้น
- ไผ่สีทองมีแถบสีเขียวพาดตั้งที่ปล้องเพียง 1 เส้น หรือบางพันธุ์ไม่มีพาดสีเขียวตัด ส่วนไผ่เหลืองมีพาดสีเขียวมากกว่า 1 เส้น
- หน่อของไผ่เหลืองมีขนาดใหญ่กว่าหน่อไผ่สีทอง
เป็นพันธุ์ที่ให้ผลผลิตหน่อได้ตามปกติ คือในช่วงฤดูฝน ตั้งแต่เดือนมิถุนายน - สิงหาคม ในช่วงฤดูอื่นก็จะไม่ให้ผลผลิต หรืออาจจะมีบ้างแต่ก็น้อยมาก ถ้าจะนำหน่อไผ่เลี้ยงพันธุ์หนักไปผลิตเป็นหน่อไผ่นอกฤดูหรือต้นฤดูฝนก่อนที่ผลผลิตหน่อตามฤดูกาลจะออกมา เพื่อที่จะได้จำหน่ายในราคาที่สูงกว่าไผ่ที่ออกตามฤดูกาลนั้น ต้องมีการบำรุงรักษาเป็นอย่างดี และค่อนข้างยาก ต้นทุนสูง ผลผลิตที่ได้ก็น้อยมากไม่คุ้มกับทุน
เป็นไผ่เลี้ยงพันธุ์ที่ให้ผลผลิตหน่อไผ่ตั้งแต่ในช่วงฤดูฝนเช่นกัน แต่ไผ่เลี้ยงชนิดนี้สามารถผลิตเป็นหน่อไผ่นอกฤดูกาลได้ดีมาก เพราะมีลักษณะเด่น คือ ปลูกเลี้ยงง่าย บำรุงรักษาง่าย ถ้าได้น้ำ ได้ปุ๋ยดี จะให้ผลผลิตหน่อทันที ไม่ต้องรอถึงช่วงฤดูฝน ผลผลิตที่ได้จะเพิ่มมากขึ้นตามความเอาใส่ใจในการบำรุงรักษา จึงสามารถเก็บผลผลิตได้ตลอดทั้งปี ฉะนั้นปลูกไผ่เลี้ยงขายหน่อไผ่ ควรปลูกพันธุ์เบาจะเหมาะมาก
ลำต้นจะมีสีเขียวเข้มอมดำ ขนาดเล็กกว่าไผ่ตงหม้อ ผิวลำต้นสีเขียวอมเทา มีขนขึ้นปกคลุมบริเวณโคนต้น และบริเวณปล้องมีนวลแป้งสีขาว เมื่อจับจะรู้สึกสากมือ กิ่งแขนงมีน้อย ใบจะมีสีเขียวเข้ม หนาใหญ่และมองเห็นร่องใบได้ชัดเจน หน่อจะมีขนาดปานกลาง กาบหน่อมีสีน้ำตาลปนดำ มีขนละเอียดสีน้ำตาลดำคล้ายกำมะหยี่ เนื้อเป็นสีขาวละเอียดและไม่มีเสี้ยน มีรสหวาน กรอบ จึงเป็นพันธุ์ที่นิยมปลูกเพื่อผลิตหน่อและทำตงหมก ซึ่งจะเป็นการช่วยเพิ่มคุณภาพของหน่อให้ดีขึ้นไปอีก ไผ่ตงพันธุ์นี้เป็นพันธุ์ที่ให้หน่อที่มีคุณภาพ เป็นที่รู้จักในชื่อ "ไผ่ตงหวาน"
มีขนาดลำต้นเล็กและสั้นกว่าไผ่ตงดำ สีของลำต้น จะเป็นสีเขียว ผิวเรียบเป็นมันลื่น มีทรงพุ่มค่อนข้างทึบ เนื่องจากมีแขนง และใบมาก เนื้อไม้บาง ไม่ค่อยแข็งแรง ใบมีขนาดปานกลาง บางและสีเขียวเข้ม จับแล้วไม่สากมือ หน่อมีรูปทรงกรวย สีของกาบหน่อเป็นสีเขียว ขอบกาบเป็นสีม่วงแดง และมีขนสีม่วงแดง เมื่อลอกกาบหน่อออกบริเวณเหนือรอยกาบจะมีสีเขียวอมเหลือง มีรสหวานอมขื่นเล็กน้อย เนื้อของหน่อค่อนข้างเหลืองหยาบ มีเสี้ยนมาก
มีลำต้น หน่อ และใบใหญ่ ทรงพุ่มโปร่ง ลำต้นตั้งตรงมี ลำต้นมีสีเขียว มีนวลแป้งสีขาวปกคลุม ลำปล้องปล้องเรียบสม่ำเสมอ กิ่งแขนงมีน้อยมาก กิ่งแขนงส่วนมากเป็นกิ่งเดี่ยว ส่วนใบมีขนาดเล็ก สีเขียว ไม่หนาแน่น หน่อมีสีน้ำตาลอมม่วงกับน้ำตาลดำอมม่วง มีขนาดหน่อใหญ่มาก กาบหน่อมีขนละเอียดคล้ายไผ่ตงดำ บริเวณรอยต่อของกาบมีสีเปลือกมังคุด เนื้อหน่อมีสีขาว เนื้อค่อนข้างหยาบ และแข็งกว่าไผ่ตงดำ ใบกาบหุ้มแนบชิดกับโคนหน่อ
เป็นไผ่ตงที่มีลำต้น และหน่อเล็กกว่าไม้ไผ่ตงชนิดอื่นๆ แตกทรงพุ่มแน่น และค่อนข้างเตี้ย
โดยการแยกเหง้า
ต้องการน้ำปานกลาง ชอบความชื้น
ลำต้นใช้ทำม่าน ทำหลอดดูด นิยมนำไปตกแต่งสวน และปลูกริมรั้วเป็นรั้วบ้าน
ชื่อวิทยาศาสตร์ของต้นไผ่สีทอง : Bambusa vulgaris Schrad
ชื่อภาษาอังกฤษของต้นไผ่สีทอง : Common Bamboo, Golden Bamboo
ชื่ออื่นๆ : ไผ่เหลือง ไผ่หลวง ไผ่ซางคำ จันคำ ไผ่จีน ไผ่รีไช
ลำต้นของต้นไผ่สีทอง : เป็นไม้ล้มลุก เป็นพุ่มกอ ลำต้นทรงกระบอกกลวง ตั้งตรง สีเหลือง มีแถบริ้วเขียวตามความยาวของปล้อง 1 เส้น หรือไม่มี ผิวเรียบ มีข้อปล้องชัดเจน ไม่มีหนาม เนื้อแข็ง มีเหง้าใต้ดิน แตกกิ่งตั้งแต่บริเวณกลางลำต้นถึงปลายยอด
ใบของต้นไผ่สีทอง : เป็นใบเดี่ยว ออกที่ปลายกิ่ง รูปใบหอก ปลายแหลม โคนสอบ ขอบเรียบ แผ่นใบสีเขียวแซมด้วยลายสีขาว เป็นแถบ ผิวใบด้านล่างมีไข เส้นกลางใบสีเหลือง ก้านใบสีเขียว มีกาบสีเหลืองหุ้มบริเวณข้อก้านใบ
ดอกของต้นไผ่สีทอง : ออกเป็นช่อที่ปลายกิ่ง ดอกสีขาว ขนาดเล็ก
หน่อของต้นไผ่สีทอง : มีขนาดเล็ก หน่อชะลูดและเรียวยาว กาบหุ้มหน่อสีน้ำตาลอมเหลือง และมีขนสีน้ำตาลเข้มปกคลุม
โดยการแยกเหง้า และปักชำต้น
ปลูกได้ในดินทุกชนิด ต้องการน้ำปานกลาง ชอบแดดปานกลางถึงแดดจัด ทนแล้งได้ดี
ช่วยลดไข้ ละลายเสมหะ รักษาโรคบิด แก้ท้องเสีย ขับระดู ขับลม ขับปัสสาวะ
หน่อสามารถนำมารับประทาน เนื้อไม้ใช้ทำอุปกรณ์เครื่องใช้ หรือที่อยู่อาศัย นิยมปลูกประดับตกแต่งสวน ตกแต่งร้าน ปลูกเป็นแนวรั้ว ปลูกตามบ้านเรือน และสถานที่สาธารณะ
โดยการปักชำ แยกเหง้า ฝังลำ
ปลูกได้ในดินทุกชนิด ต้องการน้ำมาก ชอบแดดจัด
เป็นไม้มงคล มีความเชื่อว่าไล่สิ่งเลวร้ายหรือสิ่งไม่ดีให้ออกไปจากที่พักอาศัยของผู้ปลูก บ้านใดปลูกจะมีสุขภาพแข็งแรง ค้าขายต่างบ้านต่างเมืองจะเจริญรุ่งเรือง
นิยมปลูกเป็นไม้ประดับอาคาร สถานที่ หรือปลูกเป็นไม้กระถาง
ชื่อวิทยาศาสตร์ของไผ่เลี้ยง : Bambusa multiplex (Lour.) Raeusch. ex Schult.
ชื่อภาษาอังกฤษของไผ่เลี้ยง : Hedge Bamboo
ชื่ออื่นๆ : ไผ่เชียงไพร, ไผ่สร้างไพร, ไผ่เลี้ยงบ้าน, ไผ่เลี้ยงหวาน
ใบของไผ่เลี้ยง : เป็นเดี่ยวออกตามข้อถึงปลายยอด ปลายใบแหลม โคนใบสอบ ขอบใบเรียบคม ผิวใบหยาบ แผ่นใบสีเขียว มีกาบหุ้มลำต้น ใบแตกออกบริเวณกลางลำ ทำให้ดูเป็นพุ่มอยู่ส่วนยอดของต้น มีใบดกมาก
ลำต้นของไผ่เลี้ยง : เป็นพืชล้มลุก ลำต้นตั้งตรง กลม เป็นทรงกระบอกกลวง ผิวเกลี้ยง สีเขียวเป็นมัน ไม่มีหนาม เนื้อเเข็ง เนื้อไม้ค่อนข้างหนา มีข้อปล้องชัดเจน มีขนสีขาวนวลอยู่ตามข้อ มีเหง้าใต้ดินสั้น
ดอกของไผ่เลี้ยง : ออกดอกเป็นช่อที่ปลายกิ่งตามซอกใบ ดอกสีขาว ก้านดอกยาว
ผลของไผ่เลี้ยง : ทรงรีขนาดเล็กมีผนังของผล เชื่อมติดกับส่วนเปลือกของเมล็ด
เมล็ดของไผ่เลี้ยง : มีสีน้ำตาล
หน่อของไผ่เลี้ยง : สีเขียวอมเหลือง ไม่มีขนที่กาบใบ เนื้อแน่นฉ่ำน้ำ มีสีเหลืองนวล มีรสชาติหวานมัน กรอบอร่อย มีกลิ่นหอมเฉพาะตัว
โดยการแยกกอ และปักชำ
ไผ่เลี้ยงขึ้นได้ดีในดินทั่วไป ชอบดินร่วนซุยหรือดินร่วนปนทราย ชอบแดดรำไรถึงเต็มวัน ต้องการน้ำปานกลาง การเจริญเติบโตปานกลาง
โดยการแยกหน่อ และตอนกิ่ง
ปลูกได้กับทุกสภาพอากาศ ทุกสภาพดิน เป็นไผ่ที่ทนต่อการถูกน้ำท่วมนานๆ และทนต่อความแห้งแล้งได้
หน่อนำมาแปรรูปเป็นหน่อไม้ดอง หน่อไม้กระป๋อง หน่อไม้สดนำมาปรุงอาหาร ให้เนื้อกรอบหวาน ไม่มีรสขมเจือปน ลำต้นขายส่งโรงงานกระดาษ ใช้ทำไม้ค้ำยัน ไม้ก่อสร้าง และไม้ใช้สอยอื่นๆ และเนื้อไม้ตัวมอดไม่กินเนื้อไม้อีกด้วย เลยนิยมนำไปสร้างบ้านทำเฟอร์นิเจอร์ได้ทนทานกว่าไผ่อื่นชัดเจน
