ลักษณะพฤกษศาสตร์ของต้นชะพลู

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Wildbetal Leafbush

ชื่อภาษาอังกฤษ : Wildbetal Leafbush

ชื่ออื่นๆ : นมวา, ผักปูนา, ผักพลูนก, พลูลิง

ลำต้น : เป็นไม้ล้มลุก ลำต้นทอดคลานไปตามพื้นดิน ปลายยอดตั้งขึ้น ลำต้นสีเขียว มีรากงอกออกตามข้อ

ใบ : เป็นใบเดี่ยว ใบรูปหัวใจ ปลายใบแหลม โคนใบเว้า แผ่นใบบาง ผิวใบเรียบสีเขียวเข้มเป็นมัน ใบมีกลิ่นหอม

ดอก : ออกเป็นช่อที่ซอกใบและปลายยอด ดอกรูปทรงกระบอก ดอกสีขาวอัดแน่นอยู่บนแกนช่อดอก ดอกอ่อนมีสีขาว เมื่อแก่จะออกสีเขียว

ผล : เป็นผลสด กลม ผิวมัน สีเขียว อัดแน่นอยู่บนแกน

เมล็ด : มีขนาดเล็ก

ปักชำ แยกเหง้า

ปลูกได้ในดินร่วนซุย เจริญเติบโตได้ดีในบริเวณที่ชื้น ชอบแดดรำไร

- ผล รักษาโรคหืด แก้บิด

- ราก บำรุงธาตุ แก้ท้องขึ้นอืดเฟ้อขับลม แก้บิด ขับเสมหะ

- ต้น แก้เสมหะ ท้องอืด ท้องเฟ้อ รักษาโรคเบาหวาน

- ใบ ทำให้เจริญอาหาร ขับเสมหะ

- ดอก ขับเสมหะ ขับลมในลำไส้

- ใบ นำมาประกอบอาหาร หรือเป็นผักจิ้มน้ำพริก

- ใบ นำมารับประทานกับเมี่ยงคำ

ใบชะพลูสดไม่ควรรับประทานมากเกินไป หรือไม่ควรกินเป็นประจำก็เพราะมีผลึกแคลเซียมออกซาเลตสูง จะทำให้เวียนศีรษะ และอาจทำให้เกิดนิ่วในไต หรือทางเดินปัสสาวะ ควรดื่มน้ำตามมากๆ เพื่อให้สารออกซาเลตเจือจางลง และถูกขับออกทางปัสสาวะ หรือควรรับประทานในปริมาณที่เหมาะสม