ลักษณะพฤกษศาสตร์ของต้นเตยทะเล

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Pandanus odoratissimus L.f.

ชื่อภาษาอังกฤษ : Seashore screwpine, Screw Pine

ชื่ออื่นๆ : ลำเจียก, ปะหนัน, ปาแนะ

ลำต้น : เป็นไม้ยืนต้น ลำต้นตั้งตรง มักแตกแยกออกเป็นสองหรือสามกิ่ง ที่ลำต้นและกิ่งมีหนาม ลำต้นสีขาวน้ำตาลอ่อนๆ มีรากค้ำจุนที่โคนต้น

ใบ : เป็นใบเดี่ยว ออกใบถี่อยู่ปลายยอด โคนใบเป็นกาบหุ้มรอบลำต้น แผ่นใบรูปใบดาบ ขอบใบสองข้างเกือบขนานกัน ขอบใบจะหยักและมีหนามแหลมคม ปลายใบเรียวแหลมโค้ง

ดอก : ดอกแยกเพศอยู่ต่างต้น ดอกเพศผู้ออกตามง่ามใบ เรียกว่าลำเจียก ดอกเพศเมียออกที่ปลายยอด เรียกว่าเตยทะเล ใบประดับสีเหลืองอ่อน ดอกอยู่ชิดติดกันเป็นก้อนเอบกลมถึงรูปทรงรี ดอกมีกลิ่นหอม

ผล : กลมรูปรี ผลอ่อนสีขาวอมเขียว แล้วเปลี่ยนเป็นสีเหลือง เมื่อแก่จะเป็นสีส้มหรือแดง ออกดอกตลอดปี

เมล็ด : รูปกระสวย ออกผลตลอดปี

เพาะเมล็ด แยกต้น แยกหน่อ

ปลูกได้ในดินทราย ชอบแดดจัด ทนน้ำเค็ม ทนน้ำขังแฉะ

- ราก แก้พิษโลหิต แก้พิษไข้ ขับเสมหะ ขับนิ่ว

- รากอากาศ แก้นิ่ว รักษาหนองใน แก้ระดูขาวมีกลิ่นเหม็น

- ช่อดอกเพศผู้ ปรุงเป็นยาหอม นาบำรุงหัวใจ

- ใบ นำไปสานทำเสื่อ

- เปลือก ใช้ทำเชือก

- ดอก บำรุงหัวใจ และทำเครื่องหอม

- รากค้ำจุน ใช้ขับปัสสาวะ

- ผล รับประทานได้

- ปลูกเป็นไม้ประดับ หรือปลูกเป็นรั้วบ้าน

- ปลูกเพื่อบังลม

- ปลูกคุลมวัชพืช