ลักษณะพฤกษศาสตร์ของต้นเต่าร้าง

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Caryota mitis Lour.

ชื่อภาษาอังกฤษ : Fishtail Palm, Wart Fishtail Palm, Burmese fishtail palm, Clustered fishtail palm, Tufted fishtail palm

ชื่ออื่นๆ : เต่าร้างแดง, เชื่องหมู่, มะเด็ง, งือเด็ง

ลำต้น : เป็นปาล์มแตกกอ ลำต้นเดี่ยว กลม ตั้งตรง ไม่แตกกิ่ง เห็นข้อปล้องชัดเจน เรือนยอดทึบ ผิวลำต้นสีเขียวถึงสีเทาอมเขียว หลังออกดอกเป็นผลแล้วต้นจะค่อยๆ ตายไป

ใบ : เป็นใบประกอบขนนกสองชั้น แผ่นใบรูปสามเหลี่ยมหยักเว้า ปลายแหลมคล้ายหางปลา โคนใบรูปลิ่ม แผ่นใบหนาสีเขียวเป็นมัน ขอบใบหยักเว้าไม่สม่ำเสมอ กาบใบยาว โคนกาบใบมีขนสีน้ำตาลแดงปนเทาหรือสีดำ และรยางค์สีน้ำตาลปกคลุม

ดอก : ออกเป็นช่อระหว่างกาบใบและใต้โคนกาบใบ ดอกเป็นแบบแยกเพศอยู่ร่วมต้น ดอกเพศผู้ดอกสีเหลืองนวล ไม่มีก้าน ดอกเพศเมียสีเขียวอ่อน เป็นพวง

ผล : เป็นผลสดแบบมีเนื้อเมล็ดเดียวทรงกลม ออกเป็นพวง ผลดิบสีเขียวแกมเหลือง ผลสุกสีแดงคล้ำหรือสีดำ

เพาะเมล็ด แยกกอหรือหน่อ

ปลูกได้ในดินร่วนระบายน้ำดี ต้องการน้ำปานกลาง ชอบแดดเต็มวัน ทนดินเค็ม การเจริญเติบโตช้า

- หัวและราก ดับพิษที่ตับ ปอด และหัวใจพิการ

- ผลแก่ ใช้ในการสมานแผล ทำให้แผลแห้งและตกสะเก็ดไวขึ้น

- นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ

- ยอดอ่อน นำมาประกอบอาหาร

- ผลสุก นำมารับประทานสดมีรสชาติหวาน

- ช่อดอก สามารถปาดเอาน้ำหวานมาผลิตเป็นน้ำตาล

- ใบ สามารถนำมามุงหลังคา

- เส้นใบจากกาบใบ ใช้ทำเป็นเชือกสำหรับผูกของ หรือ นำไปเป็นเครื่องจักรสาน

- แกนในของลำต้นในส่วนที่มีความอ่อน นำมาประกอบอาหาร